Omdat Marjan 30 december 50 is geworden hebben we met z’n allen een lang weekend Winterberg geregeld. Dit regelen moest natuurlijk ongemerkt gaan, Marjan moest wel vrij nemen maar mocht natuurlijk nog niet weten wat we gingen doen. In augustus werd al geboekt voor een huisje in Ramsbeck. Ramsbeck ligt op zo’n 30 minuten rijden van Winterberg en op zo’n 3 uur rijden vanaf Ruinen.
Vrijdag 20 januari worden de laatste dingen ‘s óchtend nog geregeld en om 12:00 staan Pippelien en ik op de stoep aan Karelspad. Iets later vertrekken we richting Duitse grens. Na de grens gepasseerd te hebben stoppen we bij een restaurantje om even een lekkere middag maalijd te nuttigen. Aangezien Marjan nog steeds niet weet waar we heen gaan blijft het gokkken en raden, erg leuk, dat leed vermaak 🙂
Op de Duitse autobahn is het goed te doen, het is niet erg druk en we schieten mooi op. Wanneer we dichterbij winterberg komen begint het wat te regenen en naast de weg is soms al wat sneeuw te vinden. Op de weg is het te merken dat het weer een beetje omslaat, iedereen mindert al vaart. Wanneer we Bestwig in rijden is het voor Pippelien en mij bekend terrein, een paar jaar geleden zijn we in het appartement van cok en Dolly gefeest in Niedersfeld, bijna dezelfde route!
Wanneer we Bestwig doorrijden wordt het weer nog slechter, natte sneeuw en prut langs de weg. We rijden al wat rustiger maar toch blijkt dit te hard te zijn. Wij rijden voorop en Pa en Ma achter ons, onze tomtom zegt rechts af, we minderen vaart en zien dat het een bijna onbereden wit besneeuwd weggetje is. Jos zegt nog, “gas houden” en zo gezegd zogedaan. Een kleine 50 meter verderop zie ik tot mijn grote schrik in de achteruitkijk spiegel de Focus van Pa en Ma schuin omhoog in de berm steken. Snel stoppen, auto op de handrem, motor uit en terug rennen. Jos deoet snel snowboots aan en Pi regelt de jassen. Eenmaal bij de focus ziet er er gek uit, de auto staat scheef, en met Pa en Ma lijtk alles goed te zijn.
Doordat de Focus wat scheef in de berm ligt is he bijrijdersportier erg moeilijk te openen, pfff wat zwaar zo’n deur. Wanneer ook m’n moeder uit de auto is is idereen van de eerste schrik bekomen. Inmiddels zijn er al Duitsers gestopt o te vragen of ze kunnen helpen. Deze vriendelijke mensen bellen direct vrienden met een Jeep. Ondertussen wordt de verzekering en ANWB gebeld, een sleepwagen is gebeld.
In afwachting van de Jeep rijden Pippelien en ik vast even verder, we hadden afgesproken om tussen 4 en half 5 aan te komen en het was inmiddels bijna half 5. Vanaf de plaats van het ongeval naar het huisje was het maar 5 minuten. De weg die de Tomtom aangaf was ook onbereikkbaar, we zijn omgedraaid en verder gereden. Iets verderop waren andere Nederlanders gecrashed, deze hadden behoorlijk wat meer schade maar ook hier leek alles goed te zijn.
De Tomtom gaf vervolgens aan voor de kerk rechtsaf en dan eenmaal links en dan vervolgens haaks om naar boven. Het eerste stuk was al mieters stijl, het tweede stuk zo mogelijk nog steiler…. Hier merk je direct dat je dit niet vaak genoeg doet, btje wielspin links en rechts maar dan eindelijk bij het huisje.
Hier aangekomen worden we ontvangen door vriendelijke mensen. De man geeft direct aan dat de Tomtoms vaak verkeerde routes door het “Wald” geven. Na een korte rondleiding laden we snel de boodschappen uit en rijd ik terug naar de plaats des onheil…
Hier halen we alle spullen uit de Focus en kan iedereen de snowboots aan doen. Inmiddels zijn er al erg veel mensen gestopt om te vragen of ze konden helpen! Toch wel een vriendelijk volk! Ik rijd met Ma en de bagage opnieuw naar het huisje aangezien nog onduidelijk is hoelang het duurt voordat er een bergingsauto is. Met de Jeep bleek al snel dat het net verstandig was de auto even terug te slepen. Hij lag net zo schuin dat hij ook kon omvallen… Jos en Pa blijven wachten en ik rijd over de juiste weg naar het husije. Hier weer alles opruimen en opnieuw weer terug. Inmiddels werd het al wat donker en begon het toch erg koud e worden.
Jos en Pa zitten maar net goed en wel in de auto warm te worden of er komen een bergingsauto aan. Deze man blijkt kennis van zaken te hebben, hij zet de bergingswagen goed neer en liert zijn haak naar de auto. Doordat deze man er een afstandsbediening bij had kon precies bekeken worden hoever de auto gesleept kon worden. Uiteindelijk met 2 man duwen en 2 trekken staat de focus weer met het rubber op de grond. Een eerste inspectie laat zien dat er niets aan de hand lijkt te zijn. De auto start, geen waarschuwingslampjes en de wielophanging lijkt recht.
Dan rijden we weer achter elkaar naar het huisje, eindelijk iedereen op de juiste plek (1,5 uur later) Gelukkig is iedereen alleen maar geschrokken en zijn we er goed af gekomen. Toch wordt je even met de neus op de feiten gedrukt, beide auto’s winterbanden, we reden niet erg hard (maar misschien toch nog te) en een kleine twijfeling (ene tomtom zegt rechtsaf, andere links aanhouden) en door de gladheid kun je geen kant meer op.
Gelukkig is het echt een fantastisch huisje. Beneden 2 slaapkamers, badkamer en keuken en boven 1 slaapkamer badkamer, keuken en woonkamer, super gezellig Lekker Duits hokkerig en nette douches. Zelfs een wasmachine, oven, vaatwasser, wafelijzer, fondu-set en gourmetstel. Wanneer alles is uitgepakt besluiten we lekker Snert te eten om vervolgens de omgeving te verkennen.
Van het huisje naar beneden naar Ramsbeck is een lekker stijl stuk lopen. Voor Pippelien is dit zelfs 2 keer zo veel gezien de kleine beentjes moet ze twee keer zoveel stappen zetten als de rest. Maar ook Pi wint het van de heuveltjes. Ramsbeck zelf stelt niet heel veel voor, restaurantjes en kroegjes zijn dicht of er zit niemand, de blaaskapel is al aan het oefenen voor carnaval en de pizzeria is afgebrand.
Nu klinkt dat misschien wat negatief maar dat is echt niet zo bedoelt, het is een leuk dorpje wat alles heeft wat we nodig hebben. Na terugkomst gaan we nog even lekker wat keuvelen en snacken om daarna heerlijk in slaap te vallen.