Afgelopen nacht is alles goed gegaan, niet super geslapen ofzo maar niets bevroren, wel direct de kachel aan om het wat behaaglijk te maken. Gisteren toen we aankwamen hebben we een trip geboekt met de stoomtrein van Durango, in het zomerseizoen gaat deze van Durango naar Silverton maar in het winterseizoen stop hij bij Cascade Creek om daar om te draaien en weer terug te gaan. Deze trip is dus iets korter als in de zomer maar tegelijkertijd ook een stukje goedkoper, de normale prijs is namelijk $85 pp.

De trein vertrek om 9:45 maar om 9:15 moet iedereen aanwezig zijn, we vertrekken op tijd vanaf de camping om onderweg de lunch te scoren bij de Subway en parkeren de camper bij het treinstation. Omdat we online geboekt hebben zijn we natuurlijk niet in het bezit van een “echt” papieren kaartje, we gaan dus even in de rij staan bij het ticketoffice voor onze kaartjes. De station waar we nu zijn ziet er echt super uit bijna geheel in oude stijl. Met de kaartjes op zak halen we nog een warme choco en maken we wat foto’s van het station en de trein.

Als we de trein eerst zien schrikken we, Nederlands als we zijn hebben we natuurlijk de goedkoopste kaartjes gekocht en de trein heeft 2 open wagons (condolas) om ons heen loopt iedereen dik ingepakt in winterjassen…Wij hebben ons natuurlijk ook wel dik gekleed maar euh van 9:45 tot 14:30 in de wind zitten is ook niet wat…gelukkig zijn de condolas niet bedoelt als zit plek maar als uitkijk wagon, we hebben plaatsen in coach 1, een dichte wagon. Keurig om tijd vertrek de trein met een luid gesis en natuurlijk de tjoeke tjoeke en fiet fiet dwars door Durango richting de bergen. Een schitterende ervaring, een grote wolk van de locomotief komt af en toe langszij en het uitzicht is helemaal geweldig. We zien weer prairie dogs en kolkende riviertjes. Aan boord is er zelfs nog een restauratie wagen waar je eten, drinken en souvenirs kunt halen. We stoppen onderweg 1 keer om water bij te vullen, de rit bergopwaarts is zo zwaar dat er bijgetankt moet worden, naar beneden schijnt dan te gaan als een nou ja “trein”.

Bij Cascade Creek hebben we de tijd om foto’s te maken, te lunchen en een stukje te wandelen. Best koud zo in de wind maar uit de wind maakt de zon veel goed. Bij het lunchen schuiven twee Amerikanen bij ons aan, ze zijn (zoals bijna iedereen) erg nieuwsgierig waar we vandaan komen en wat we gaan doen. Altijd gezellig even wat kleppen over wat je van plan bent, het Amerikaanse stel is gepensioneerd en is onderweg van hun winter verblijf naar hun zomer verblijf maar heeft net als ons een beetje last van het weer. Juist waar wij heen willen wordt sneeuw en vrieskou voorspel. Inmiddels is ook een Zwitsers gezin aangeschoven die ook nog moeten zoeken waar ze de aankomende dagen naartoe gaan (ja het is een heel grote Amerikaanse picknick bank).

Wanneer de trein weer fluit is het instappen voor de terugweg, wederom (dezelfde) mooie uitzichten en om 14:30 komen we weer aan in Durango. Via het museum lopen we nog even het stadje door, eindelijk een beetje wat leuke straat om door te lopen, helaas zijn de prijzen hier een stukje hoger dan wat we tot nu toe hebben gezien, eten, kleding en brandstof is een flink stukje duurder hier. Als voorbeeld tanken we meestal rond de $2.19 voor een gallon benzine maar hier betaal je tenminste $2,36 we hebben zelfs uitschieters gezien naar $2,45, met $1.99 als goedkoopste tegenhanger is het nogal een verschil!

Aangekomen bij de camping begint het gezoek, eigen zouden we naar Grand Junction maar de weersvoorspellingen zijn nog niet heel geweldig, andere opties die we hebben zijn door naar Moab of een stukje verder naar beneden naar Canyon de Chelly….

Vanochtend maken we lekker gebruik van de douches op de camping, dik voor mekaar vandaag, alleen wat onhandig dat er 1 wc/douche combo voor de dames is en 1 voor de heren. Met andere woorden als er iemand onder de douche staat en jij komt langs voor een nummer 2/grote boodschap of om even lekker te poepen dan heb je pech gehad! Gelukkig waren wij lekker op tijd en hebben we niets gemerkt van mensen die evt voor de deur stonden te wachten 🙂

Dan op naar Taos El Pueblo, op internet hadden we wat verschillende verhalen gelezen, iets met tours en duur en moeilijk. Dus eerst maar even naar het bezoekerscentrum van Taos zelf, kaartje mee en je mag zelf kiezen of je met een tour mee wilt of niet. We rijden die kant op en vlak voordat we bij de parkeerplaats zijn zien we prairie hondjes (klinkt wel een btje sneu in het Nederlands) in een weiland zitten, mooi rechtop om zich heen te kijken. Echt een grappig gezicht! We parkeren de camper op een parkeerplaats voor grote gevaarten (een btje achteraf straatje met veel rommel en loslopende honden) en gaan dan even een kaartje halen. Hoppa $16 per persoon, nou we zijn benieuwd.

Tja en eigenlijk binnen 5 minuten hebben we alles gezien, de oude nederzettingen zijn inderdaad echt wel het bekijken waard maar overal bordjes verboden toegang en overal mensen aan het werk. Niet heel fantastisch eigenlijk. Het schijnt wel een van de oudste nederzettingen van Amerika te zijn maar wat ons betreft mogen ze er wel iets meer aandacht aan geven of de entree drastisch verlagen. We slaan de tour maar over, het waait behoorlijk en is wat fris.

Verder dan richting Durango, wanneer we Taos uit zijn passeren we een brug waar we stoppen om even te gaan kijken. Het is een brug over de Rio Grande met werkelijk waar een schitterend uitzicht, echt helemaal fantastisch! Helaas is het wel bibberen geblazen dus zodra we terug in de camper zijn is het verwarming aan en vol gas! De route van vandaag is schitterend, het slingert helemaal door de bergen heen met overal prachtige uitzichten. Enig nadeel is de kou, ook vandaag zien we veel sneeuw en ijs, echt schitterend zo in het zonnetje maar ook wel brrrr. Tegelijkertijd is het soms ook onhandig, stop je bij een rest area maak je even wat foto’s wil je weer doorrijden kom je erachter dat aan het eind een grote berg sneeuw licht…kennelijk heeft een sneeuwschuiver hier wat neergelegd. En dan is een camper soms iets minder handig maar goed “vaak buj te bange” in de achteruit, weer vooruit, achteruit en vol gas weer op de route!

Wanneer we bij Durango aankomen kunnen we kiezen uit 2 campings, nog niet alle campings hier zijn open namelijk, dit in verband met de kou. Bij optie 1 aangekomen staat er op de deur dat men zo terug is, dat zo blijkt toch even te duren en bij nadere inspectie door Pi blijkt ook dat de plekken niet echt horizontaal zijn. Camper weer in, omdraaien en naar de volgende! Hier hebben we wel mooie plekkies maar worden we er direct op geattendeerd dat het aankomende nacht gaat vriezen, we moeten het water voor 22:00 afkoppelen om bevriezing van de kraan en waterslang te voorkomen. Het zal dus een koude nacht gaan worden, we hadden wel rekening gehouden met bijna alle weersomstandigheden maar -6 hadden we niet echt verwacht. Bij het ophalen van de camper hebben we aangegeven dat we niet in gebieden zouden komen waar het zou vriezen zodat de camper klaar voor gebruik van oa toilet en douche zou zijn. Hmm best spannend dus, op goed geluk maar water afkoppelen, pomp uit en water uit de leidingen. De verwarming maakt de camper van binnen snel warm dus wat dat betreft zullen we het wel even volhouden (maar de verwarming mag natuurlijk niet aan als we slapen ivm mogelijke koolmonoxide dus kruipen we lekker tegen elkaar aan)

De camping is gisteren zo goed als vol gelopen met een enorme groep Fransen, gelukkig waren we ze voor bij de douches zodat we niet hoefden te wachten. Ohw ja wat een arrogant volk zijn die Fransen geen goedemorgen of wat dan ook pas als je ze in het beste Frans aanspreekt schrikken ze ineens en kan er een bonjour af..

Vandaag willen we vroeg op pad omdat we een behoorlijk stukje moeten rijden, helaas moeten we wachten tot de receptie open is om 8:00 om de adapter van de stroom terug te brengen. Gisteren toen we naar het State park waren hebben we buren gekregen die net als ons 30 amp nodig hebben, laat ons paaltje nu net 1 aansluiting voor 30 hebben en 1 voor 50 en natuurlijk past de stekker van 30 niet in die van 50. Bij de receptie kregen we direct een adapter hiervoor maar ja die moet je wel even weer terug brengen natuurlijk. We verlaten Texas voor New Mexico, van Amarillo naar Taos, een flinke reisdag van iets meer dan 5 uur. Onderweg stoppen we af en toe even om de beentjes te strekken en wat te eten, we hadden al gezien dat we ook door Las Vegas zouden komen, das grappig wat dat is ook onze eindbestemming…Zodra Las Vegas op de borden staat gaan we het volgen en zoeken we het Historic Town Centre. Nou allemamagies wat een geweldig mooi Historic Town Centre, inderdaad het centrum ziet er wel redelijk uit maar verder is het haast een spookstad, lege panden die er niet uit zien. Maar wel even lekker een wandelingetje in de zon, heerlijk weer! Het moge duidelijk zijn dat dit Las Vegas New Mexico is en niet DE Las Vegas Nevada .

Hoe dichter we bij Taos komen hoe hoger we de bergen in gaan, tussen de bomen ligt nog sneeuw en we zien zelfs een complete skilift! Dat is natuurlijk allemaal erg mooi om te zien maar het zullen wel koude nachten worden. De uitzichten zijn inmiddels geweldig, sneeuw links en rechts en schitterende vergezichten, een mooie rit vandaag.

In Taos willen we een Indianen nederzetting gaan bekijken en de Rio Grande Gorge Bridge (brug over de Rio Grande). Aangekomen bij de camping besluiten we de wasmachine eens aan te zetten en lekker in het zonnetje te gaan zitten. We pakken de planning er eens bij en besluiten dat we morgen ochtend beide kunnen bekijken en daarna door kunnen rijden naar Durango. We maken nog een wandeling achter de camping met schitterend uitzicht op de bergen en proberen een Roadrunner vast te leggen op foto, helaas weer mislukt. Zodra je ze ziet hebben ze door dat je er bent en zetten het dan op het lopen…..

Morgen dus Taos El Pueblo (Indianen nederzetting), de brug over de Rio Grande en richting Durango, Colorado!

Na weer een lekker nachtje rijden gaan we eerst even naar de Walmart om wat eten te halen en een water druk regelaar. Op de campings is vaak de waterdruk behoorlijk hoger dan de slang en camper kan hebben, twee dagen terug hadden we een druk van 100 psi en vandaag van 80 aangezien de slang enz normaal 40-50 psi zou kunnen hebben is die $9 voor zo’n ding niet verkeerd! Na de Walmart rijden we door naar het State Park Palo Duro Canyon.

De route naar het park duurt maar een half uurtje en is niet heel speciaal, maar zodra we bij in ingang zijn zie je al super mooie uitzichten, de canyons zoals we kennen van de Grand Canyon. De toegang is slecht $5 dollar pp en we krijgen de tip mee om met de camper niet naar beneden te rijden. Bij het bezoekers centrum aangekomen blijkt dit een erg goede tip, deze helling wordt voor de camper wel een hele zware. Vanaf het bezoekerscentrum hebben we direct een super mooi uitzicht, de canyon is rood gekleurd en links en rechts bloeien er al mooie bloemen.

In het bezoekerscentrum halen we een kaart met de wandelroutes en we stappen de camper weer in om verder de canyon af te dalen. We beginnen met een kleine wandeling, niet veel bijzonders op een grappig rood vogeltje na. De volgende wandeling is wat serieuzer en gaat voor een deel langs een rivier. In het par is het nog zo droog dat je geen kampvuur mag maken en bij het bezoekerscentrum en de giftshop willen ze allemaal graag regen. Wat ons betreft blijft het nog lekker even droog! Langs de rivier komen we een hert tegen en een cowboy hut ingericht zoals deze vroeger was. Nadeel van deze route is dat het een one-way is, heel handig want je moet dan hetzelfde stuk weer terug (of over de asfalt weg) het is net of die Amerikanen er niet aan gedacht hebben dat een “loop” veel leuker is om te lopen.

Na de wandeling gaan we verder naar de volgende parkeerplek om even wat te eten, vanaf deze parkeer plek start de Lighthouse trail, dit zou de mooiste route van het park moeten zijn en (heen en terug) 3-4 uur moeten duren. We pakken de rugzak in met water wat te eten en een poncho voor de zekerheid (af en toe trekken wat donkere wolken over). Om de lighthouse rock te zien zouden we kunnen volstaan met de helft van de wandeling, hier zouden we een mooi uitzichtpunt tegen moeten komen, wat ons betreft is dat een goed plan, gezien de tijd (het is net 14:00 geweest) en het weer (af en toe waait het flink en trekken er donkere wolken over). Het begin van de route is direct super mooi, schitterende uitzichten op de rotsen en de kleuren van de canyon zijn van heel dichtbij goed te zien. We stoppen af en toe om even wat te drinken en aangekomen bij het uitzicht punt is het inderdaad een bijzondere rots, het lijken inderdaad wel twee grote vuurtorens naast elkaar. We maken wat foto’s en keren om, de wind waait af en toe guur tussen de grote rotsen door, hierdoor krijg je wel een idee hoe deze rotsen onder andere ontstaan zo nu en dan hoor je de wind echt tussen de rotsen door suizen.

Terug bij de camper drinken we nog wat en gaan we verder de canyon door rijden, we spotten nog een paar wilde kalkoenen en bij de uitgang een Texas longhorn hopsa en dan weer heuvel op terug naar de camping. Bij de camping aangekomen besluiten we deze Texaanse dag goed af te sluiten en maken een afspraak met de limo service van de Big Texan, om half 7 worden we opgehaald door een limo die ons naar het enige echte Texaanse Steakhouse brengt. Hier aangekomen is de sfeer echt mieters live muziek, coyboy laarzen, hoeden en kleding, de inrichting van het restaurant is helemaal in Texaanse/Cowboy sfeer echt super! Wat eten betreft vooral steaks, je kunt zelfs kiezen om te beginnen aan een steak van 72 oz.(volgens Google meer dan 2kg) deze is gratis als je hem binnen 1 uur op hebt…. Wij houden het iets bescheidener en kiezen voor een normale portie, de band komt nog even Johnny Cash voor ons spelen, onze avond kan niet meer stuk!

Vanochtend vroeg uit de veren, vandaag rijden we ongeveer 5,5 uur van Tulsa naar Amarillo. We hebben de cornflakes achter de kiezen en zetten rond half 8 al koers richting Amarillo zodat we onderweg tijd hebben voor Route 66 en niet in het donker pas aankomen op een camping. Rond half 8 begint is het nog net iets schemerig, toch maakt sommige Amerikanen dat niets uit, licht aan je auto is kennelijk een luxe…

Vandaag verlaten we de staat Oklahoma en gaan we naar Texas, al swingend en meezingend met enkele series van het foute uur en een wat Andre van Duin zien we dat het landschap langzaamaan verandert. Van bos en groen naar uitgestrekte akkers en bruin/rode zand tinten. Iets wat niet verandert zijn de dode dieren aan de kant van de weg, van wasberen tot roofvogels en herten, van allerlei “roadkill” is hier te vinden. Zelf hebben we bijna een bijdrage kunnen leveren, op de rechter rijbaan een stuk ijzer en op de linker een grote gans die de weg kwijt was…Gelukkig konden we er net tussendoor sturen, geen dode gans, geen kapotte banden en geen schoonmaak werk aan de auto (maar tegelijkertijd ook geen gans op bord vanavond).

Na deze domme gans tuffen we weer vrolijk door. De snelweg waar we nu op zitten is een tol weg, we hebben al best wat bordjes zien staan dat je bij de afrit moet betalen en zijn dus erg benieuwd hoeveel tol we wel niet moeten betalen. Dan eindelijk komen we bij de tol hokjes, achter het loket zit een wat oudere man, kennelijk zit hij er ook al even want de bril die hij draagt stamt zeker uit de vorige eeuw, groot rond en dubbel glas (laten we het maar niet over z’n blouse en hoed hebben). En dan, de tol bedraagt $4 tjee wat een bedrag, bijzonder dat ze daar 4 poortjes met bejaarden voor open kunnen houden (of het is een soort van dagbesteding?). We betalen met een glimlach en howdy tot de volgende keer!

Een groot deel van de route van vandaag ligt precies naast Route 66, volgens lonely planet zelfs het langste aaneengesloten stuk Route 66 wat er nog is. Andere delen sluiten niet meer op elkaar aan of zijn zelfs verdwenen. Vlak voor Elk City, net na Oklahoma City, gaan we van de highway af en pakken we Route 66 naar Elk City zelf. In dit dorpje zit het nationale Route 66 museum, bij aankomst blijkt deze pas om 14:00 open te gaan (het is zondag) we besluiten maar even wat rond te lopen wat nog 2 uurtjes wachten tot het open is en dan nog 2 uur door naar Amarillo is net wat de bats. Rond het museum hebben ze allerlei huisje nagebouwd in de oude “Western/Route 66” stijl, alles ziet er best gaaf uit. We maken nog wat foto’s (net als 2 nietsvermoedende, waarschijnlijk verdwaalde Japanners) en stappen weer in om verder langs Route 66 te pruttelen.

Vanaf Route 66 gaan we weer de snelweg op, inmiddels waait het wel iets harder. De camper heeft hier wat last van wanneer we de wind op de kop hebben en heuvel op moeten, vol gas, pedaal op de bodem en plat op het stuur komen we telkens weer boven. Inmiddels merken we dat de tow haul optie (eigenlijk voor het afdalen, wat je moet helpen met afremmen ipv dat je zelf de remmen verbrand) niet zo heel handig is, met een aanloopje van een vorige afdaling gaat het berg op weer wat makkelijker.

We gooien de tank nog weer vol (duurde ongeveer 10 minuten dit keer..) en Pi besluit even later ook maar eens een poging te wagen de camper tussen de lijntjes te houden. En hopsa net alsof ze nooit anders heeft gedaan, vol gas vrachtauto’s inhalen! (over dat dingetje van met links op de rem trappen op de parkeerplaats hebben we het niet hoor 😉 :-))

Wanneer we dichterbij Amarillo komen gaat de TomTom uit en gaan we op zoek naar Cadillac Ranch, tussen afrit 60 en 64 van de I-40. Caddilac ranch is niet meer dan 10 oude Caddilacs op de kop in het zand gestoken waar je zelf met spuitbussen iets op mag spuiten. Bijzonder hoeveel mensen hier staan te kijken, de Caddilacs hebben door de jaren heen wel zoveel verf over zich heen gekregen dat deze eigenlijk niet meer kunnen roesten. Een leuk, kleurrijk geheel! Vanaf hier is het nog zo’n 12 miles naar ons overnachtingsadres, Amarillo Ranch RV park. Hier aangekomen gaan we eens de beentjes strekken, ons opnieuw verbazen over hoe idioot grote campers er staan en gaan we ons ff opfrissen en lekker wat eten. Morgen willen eens kijken bij het state park hier in de buurt, Palo Duro Canyon, dit schijnt de op 1 na grootste Canyon van Amerika te zijn.